Rozdział 20 "Szybko, dzwoń po pogotowie! Violetta zasłabła"

*Violetta*
Staliśmy tak wtuleni w siebie dłuższy czas, kiedy się od siebie "odkleiliśmy" po moim policzku spłynęła łza wzruszenia, którą Leon od razu otarł.
- Brakowało mi Ciebie Leon i brakuje dalej, ale nie możemy do siebie wrócić - powiedziałam, patrząc mu w oczy
- Dlaczego niby? - zapytał zdziwiony
- Nie mogę Cię dłużej ranić. I tak już sporo w Twoim życiu namieszałam
- Nie! Jeśli już to oboje namieszaliśmy. W związku nie ma tak że jest tylko jedna osoba winna - powiedział
- Może i tak, ale nie chce żebyś przechodził przeze mnie kolejne rozczarowanie i ... - nie dokończyłam ponieważ zakrył moje usta swoimi. To było coś pięknego! W tej chwili liczył się tylko on i nic więcej. Kocham go i chce z nim być!
- Kocham Cię - powiedział po oderwaniu
- Ja Ciebie też, bardzo! - odpowiedziałam
Ta chwila mogłaby nie mieć końca. Zależy mi na nim, na nikim więcej! Złapaliśmy się za ręce i zeszliśmy z wielkiego budynku. Zaraz pod nim czekał Diego.
- Jak Ty mogłaś mi to zrobić?! - krzyknął zbliżając się do mnie
- Ej! Odpierdol się od niej! - krzyknął Leon, lekko go ode mnie odpychając
- Dlaczego?! - zapytał, kierując do mnie pytanie. Wiedziałam, że to co zrobiłam nie było odpowiednie, ale robiłam to co każe mi moje serce. Nie mogłam inaczej.
- Kocham Leona! Nie liczy się dla mnie nic więcej! - powiedziałam oschle, łapiąc przy tym Leona za rękę
- To po co do jasnej cholery robiłaś mi nadzieję?! - dopytywał
- Dobra! Widzę że ta rozmowa nie ma sensu, chodź pojedziemy po twoje rzeczy do mieszkania Diego i pojedziemy do mnie - powiedział Leon, kierując się ze mną w stronę mieszkania Diego. Zabrałam swoje rzeczy, zostawiłam klucz na stoliku w kuchni i wyszliśmy z mieszkania. Pojechaliśmy do domu Leona, gdzie czekała na niego jego mama i tata. Cały czas trzymając mnie za rękę, Leon tłumaczył rodzicom co zaszło w dniu dzisiejszym. Jego mama bardzo ucieszyła się z wiadomości, że ja i Leon wróciliśmy do siebie. Cieszy mnie ta wiadomość, zwłaszcza że dowiedziałam się iż Leon bardzo za mną przez ostatni czas tęsknił. Zrozumiałam wtedy jak bardzo mnie kocha, a ja jego. Poszłam się umyć, po czym założyłam świeże ubrania. W pokoju czekał już na mnie mój chłopak.
- Violu, opowiesz mi co się stało po tym jak przyszedłem po ciebie do Johna? - zapytał
- Nie wiedziałam że tam byłeś więc uciekłam i pojechałam do Londynu - tutaj do mamy. Ale teraz to ty mi powiedz, dlaczego jak pojechałam do ciebie na te zawody, to zobaczyłam cię całującego się z inną dziewczyną? - zapytała
- Zakochała się we mnie dziewczyna bez wzajemności dlatego robiła wszystko żeby się do mnie zbliżyć. Pocałowała mnie ale zaraz ją od siebie odepchnąłem. Nic nie zaczyło - odpowiedział
- To czemu jak wtedy do mnie zadzwoniłeś to powiedziałeś że z nami koniec? - zadałam kolejne pytanie
- A to, to nie jest już ważne! - powiedział, wyraźnir unikając tematu
- Leon! - skarciłam go
- No dobra! John mi groził, że jeśli nie dam ci spokoju to coś ci zrobi! - powiedział

- John ci groził?! - nie dowierzałam

- No, ale to już nie jest istotne 

- Leon, serio dałeś mu się zastraszyć?! Przecież on jest dobry w gadce, a nie robi nic! - kpiłam

- Nie miałem innego wyjścia, zrozum! Zależało i zależy mi na tobie. Nie mógłbym pozwolić, aby coś ci się stało! - podniósł lekko głos

- Wiem, przepraszam - powiedziałam, po czym usiadłam mu na kolanach i delikatnie go pocałowałam

- No dobra! Zapomnijmy o sprawie. Cieszmy się sobą - powiedział kładąc mnie na łóżko i zaczynając łaskotać. Gdy byliśmy już blisko siebie, Leon swoimi słodkimi ustami mnie pocałował. Zaczełam pogłebiać pocałunki, bardzo tego potrzebowałam. Nasze pocałunki stały się bardziej dzikie i szalone!

* Następny dzień*
Obudziłam się w naszej sypialni, leżałam na ciele swojego meżczyzny! Spojrzałam na zegarek była godzina 7:00! Zobaczyłam, że Leoś jeszcze śpi, szybko wstałam i udałam sie do kuchni, aby zrobić pyszne śniadanie. Kiedy tak stałam przy stole i rozmyslałam jakie danie przyszykować. Ktoś mnie przytulił od tyłu, strasznie sie przestraszyłam. Odwróciłam się i ujrzałam mojego Leona.
- Przestraszyłeś mnie głuptasie... - krzyknęłam i trzepnęłam go ścierką którą trzymałam w ręku.
- Oj przepraszam skarbie - szepnął mi do ucha
- No nie wiem, nie wiem! Na wybaczenie będziesz musiał sobie zasłużyć - powiedziałam, zabawnie ruszając brwiami
- No chyba śnisz! - powiedział biorąc mnie na ręce i przerzucając przez ramię
- Aaaaaaaa! Leon co ty wyprawiasz?! - zaczęłam się drzeć na cały dom
- Leon! - krzyknęła jego mama schodząc ze schodów - co ty robisz? - patrzyła na nas pożerającym wzrokiem
- Moja dziewczyna była niegrzeczna! - powiedział, po czym zaczęłam się śmiać. Zaniósł mnie do swojego pokoju, gdzie położył na łóżku. Sam natomiast nachylił się nade mną i mnie pocałował. Wplotłam swoje ręce w jego aksamitne włosy. Ta chwila mogłaby trwać wieczność.

- No dobra! Chodź idziemy zrobić śniadanie - powiedziałam, wstając z łóżka

- Nieeee chce mi się! To ja zrobisz to mnie zawołaj - powiedział leniwym głosem

- Ooo co to, to nie! Wstawaj leniu! - zaczęłam go lekko uderzać poduszkami

- Kotku, proszę Cię ... - zaczął marudzić jak małe dziecko

- Nie podlizuj się! Wstawaj! - powiedziałam. W pewnym momencie zrobiło mi się słabo i upadłam.

*Leon*

- Violu! - zacząłem się drzeć - Mamooooo! - wołałem

- Co się stało, Leon? - zapytała

- Szybko, dzwoń po pogotowie! Violetta zasłabła - powiedziałem zdyszany - Violu!!!

Po jakimś czasie przyjechało pogotowie. Zabrali moją Vilu do szpitala, a ja pojechałem zaraz za nimi. W szpitalu nie chcieli udzielić mi żadnej informacji o stanie zdrowia Violetty. W pewnym momencie lekarz zaprosił mnie do sali mojej dziewczyny. Wparowałem tam jak poparzony, kierując się prosto do łóżka Violetty.

- Boże! Violu, ale napędziłaś mi stracha! - powiedziałem całując jej drobną dłoń

- Co się stało, panie doktorze?! - zapytałem

- Właśnie! Zaprosiłem pana tutaj po to aby przekazać państwu pewną wiadomość... - zaczął. Oboje patrzyliśmy na niego zdziwionym wzrokiem - To z przemęczenia i możliwe że ze stresu. Jeszcze dzisiaj będzie pani mogła opuścić szpital.

- Dziękujemy bardzo - powiedziałem. Siedziałem przy niej tak chwilę czasu, nie odzywając się do siebie. Wtedy zrozumiałem że nie chce jej już nigdy stracić. Będę się nią opiekować całe życie. I własnie w tej chwili wpadł mi do głowy pewien genialny pomysł!

- Zaraz wracam kochanie - powiedziałem. Wybiegłem ze szpitala i pobiegłem do centrum handlowego, a w nim do sklepu z biżuterią. Najwyższy czas żebym się jej oświadczył. Nie przeżyję kolejnego rozstania i chcę z nią spędzić całe swoje życie. Po długotrwałym namyśle zdecydowałem się na pierścionek z przepięknym brylancikiem. Gdy wróciłem do szpitala okazało się, że Vilu może już wracać do domu. "To nie jest jeszcze dobry moment na oświadczyny. Zrobię to w domu" - pomyślałem.

***pół godziny później***

Zaraz po kolacji zabrałem swoją dziewczynę na balkon. 

- Po co mnie tu wziąłeś? - zapytała

- Violu, wiem że ostatnio dużo przeszłaś z Diego z ... Johnem. Ale myślę, że to będzie dobra decyzja - powiedziałem, a moja ukochana patrzyła na mnie zdziwionym wzrokiem - Violu, chciałbym się Ciebie zapytać, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

Violetta patrzyła na mnie zdziwionym wzrokiem. Nie wypowiedziała nawet jednego słowa, a w jej oczach pojawiły się łzy. Klęczałem na jednym kolanie cały czas i wyczekiwałem odpowiedzi.
- Leon, ja... To jest za wcześnie. Nie mogę! - powiedziała

*****************************************************************

Hmm... Trochę dziwnie się sprawy potoczyły, prawda? Haha xD. Ale do czasu :'D. Vilu nie zgodziła się przyjąć zaręczyn Leona :'(. Nie martwcie się... Nie na długo :'). Tyle oświadczyn w tak krótkim czasie haha xD, trochę nas poniosło :D. Myślę, że następny rozdział (czyli 21) będzie ostatnim rozdziałem na tej historii. I zaczynamy nową. Mamy mnóstwo pomysłów na nią, ale trudno je wszystkie jakoś sensownie połączyć :'D. No cóż... Coś wyskrobiemy ;). Za niecałe dwa tygodnie będę wyjeżdżała na wakacje (na ok. tydzień) także na blogu przejęłaby dowodzenie moja siostra - Patkaa Jorgistas :D, ale ona również wyjeżdża także nie będzie nas chwilowo. Ale to dam wam jeszcze znać, także spokojnie xD. Chyba że ........ uda mi się w jakiś sposób pisać, w trakcie podróży czy jakoś tak xD. No nie wiem... się zobaczy ;). Jeszcze na razie mam czas, także zobaczę co się da zrobić :D. Dziękuję za komentarze pod ostatnim postem, Mam nadzieję, że rozdział się podobał ^^.

Pozdrawiam i do napisania :*

Natkaa Jorgistas <3